Niepełnosprawni też mogą! Hokej na sledgach już w Polsce

Hokej vs hokej na sledgach

Hokej na lodzie to sport dla prawdziwych twardzieli, trzeba być sprawnym, szybkim i silnym. A co, gdyby na lód z kijem do hokeja wszedł niepełnosprawny? Oczywiście ,zagrałby!

Hokej na sledgach to jedna z najbardziej widowiskowych dyscyplin sportowych, uprawianych przez osoby niepełnosprawne.

Ale jak właściwie wygląda taki rodzaj hokeja?

Zasady są takie same jak w tradycyjnym hokeju, ale tutaj sportowcy jeżdzą na tzw. sledgach, jest to taki rodzaj sanek zastępujący łyżwy.

Jak dotarła ta dyscyplina do Polski?

Do Polski hokej na sledgach dotarł w 2006 roku, głównie dzięki determinacji elbląskiego klubu oraz Amerykanina polskiego pochodzenia Sylwestra Flisa. Na całym świecie jest tylko 12 takich drużyn, możemy być dumnymi posiadaczami naszej własnej i to bardzo dobrej! Polska drużyna niepełnosprawnych hokeistów już wywalczyła II miejsce w międzynarodowych zawodach w Amsterdamie!

Energa wspiera!

Energa od dawna aktywnie wspiera m.in. sport wyczynowy, sport osób niepełnosprawnych oraz rozwój kultury fizycznej dzieci i młodzieży. Dlatego ten największy dystrybutor energii elektrycznej w Polsce został głównym sponsorem naszej reprezentacji w hokeju na sledgach.

Jakie perspektywy?

Hokej na sledgach jest coraz popularniejszy w Polsce. Sport ten zdobywa coraz więcej fanów, a na mecze przychodzi coraz więcej kibiców. Dla niepełnosprawnych sportowców to nie tylko pewnien rodzaj rehabilitacji, ale również dobra zabawa i poprawa samooceny. Mogą się wówczas wykazać zręcznością pomimo swojej niepełnosprawności.

Dojrzewanie płciowe i psychiczne dzieci niepełnosprawnych.

Dojrzewanie płciowe to proces wielu zmian, które mają miejsce w czasie kiedy dorastasz, stajesz się fizycznie dojrzała/y i zdolna do rodzenia /zdolny do płodzenia dzieci.
            W dodatku w okresie 3-4 roku życia dziecko w naturalny sposób zaczyna interesować się różnicami płciowymi pomiędzy rówieśnikami i u rodziców. Wówczas bardzo ważna jest postawa opiekunów i wychowawców. Niestety zbyt często dzieci są zawstydzane i karane za zachowanie świadczące o poznawaniu swojego ciała i zaczynają to robić w ukryciu. W momencie, kiedy dziecko po raz pierwszy czuje, że robi coś złego powstaje bariera, ta granica, której potem już nie udaje się rodzicom przekroczyć.

 Dzieci niepełnosprawne mają mnóstwo ograniczeń w tym zakresie, są zbyt zależne od swoich rodziców. W przypadku niepełnosprawności intelektualnej ten etap może się znacznie wydłużać i edukacja w tym zakresie wymaga działań wbrew wielu stereotypom np. życzliwy i rozumiejący stosunek do treningu czystości, czy przejawów ciekawości u dzieci znacznie starszych niż klasyczne przedszkolaki. Więc nie wolno zapominać że dziecko niepełnosprawne też ma płeć.

Niestety czasami widać już w zewnętrznych przejawach, chociażby poprzez zaniedbania dotyczące wyglądu, że kwestia płci jest pomijana, „wypierana” już od najmłodszych lat, dzieci z widocznymi, fizycznymi defektami w okresie dojrzewania wstydzą się swojego wyglądu. Obserwując zdrowe dzieci z “normalnym” wyglądem, nie akceptują siebie, co prowadzi do poważnych następstw.

Dążenie do samodzielności i dojrzałości jest często źródłem wielu konfliktów i nie porozumień z bliskimi i otaczającymi nas ludźmi. Wzmaga się krytyczny stosunek do otoczenia i samego siebie. Prowadzi to do odizolowania się od ludzi.

Najbardziej znana w tym przypadku jest depresja. Dzieci niepełnosprawne są bardziej narażone na tę psychiczną dolegliwość. Podczas okresu dojrzewania poznajemy siebie, szukamy własnego “ja”, buzują w nas hormony. Jest to okres nie tolerancji wśród młodzieży. Dzieci z defektami są wyszydzane, tłumaczą sobie, że nie można kochać takiego “potwora” jak one. Prowadzi to do dużej irytacji, nerwowości i wybuchów złości. Istnieje również przekonanie, że osoby niepełnosprawne nie mogą mieć “zdrowych” partnerów. Ludzie nie wyobrażają sobie, że ktoś ”normalny” może brać na siebie taki dyskryminowane, pozostawione same sobie. Czują się odrzucone, przez co często dochodzi do samobójstw. Są także bardzo niepewne siebie, jak już znajdą partnera, nie są pewne jego uczuć, tłumią ciężar jakim jest opieka nad chorą bądź niepełnosprawną osobą.

Nie wiadomo dlaczego, ale wśród społeczeństwa występuje stereotyp, że osoby niepełnosprawne nie mają potrzeb seksualnych. Ludzie nie wyobrażają sobie, że “chora” osoba też może uprawiać seks. A przecież to jest ludzka potrzeba jak jedzenie, picie czy sen.  

Dużą rolę w akceptacji swojej odmienności odgrywają rodzice. To oni najlepiej znają swoje dziecko i wiedzą jakich słów wsparcia ono potrzebuje. To właśnie oni powinni przygotowywać swoją pociechę na zmiany jakie nadejdą w jego życiu.

Przekonania, stereotypy ludzi na ich temat, mają duży wpływ na niepełnosprawnych nastolatków, nie wierzą, że ich zdrowy partner może je kochać, dlatego sami podświadomie szukają schronienia u niepełnosprawnych płci przeciwnej.

Musimy uczyć tolerancji!

Jeżeli nie zaczniemy edukować społeczeństwa na temat niepełnosprawności, stereotypy się nie zmienią. Dlatego bardzo ważna dla dojrzewającej niepełnosprawnej młodzieży jest opieka psychologa, tworzenie grup wsparcia dla takich osób, ale również wsparcie i opieka rodziców. Powinniśmy głośniej mówić o problemie dyskryminacji seksualnej “chorych”. Trzeba uczyć społeczeństwo tolerancji i akceptacji. Dziewczyna niepełnosprawna wierząc w stereotypy sama sądzi, że powinna być z innym niepełnosprawnym. Trzeba to zmienić! Ona sama musi zrozumieć, najczęściej przy pomocy psychologa, że pełnosprawny chłopak może ją kochać i że chce z nią być.

Więc budujmy społeczeństwo oparte na tolerancji i akceptacji. Uczmy od małego nasze pociechy, tego że ich  niepełnosprawni rówieśnicy też mają uczucia i potrzeby.